șucari, -e, adj., subst. (Arg.) 1. Adj. (Despre oameni) Frumos, bine. 2. S.n. (În forma șucăr) Gălăgie, scandal; supărare. 3. S.m. (În forma șucăr) Hoț. [Var.: șúcăr s.n., s.m.] – Din țig. șukar. – Pentru sensul 3., cf și germ. Schacher.
adj. – (Arg.) Drăguț, prețios, frumușel. Țig. šukar (Graur 188; Juilland 174-6; cf. Wlislocki 121), cf. sp. juncal (Claveria 224 și Bol. R. Acad. Esp., XXXIII, 92). Legătura cu șugar (Cihac, II, 528) este improbabilă. Cf. șucări.