s. m. (sil. gea-), pl. geanabéți
s.m. – Tont, prost, netot. – Var. genabet. Tc. cenabet „om necurat” (Șeineanu, II, 187; Ronzevalle 70), cf. ngr. τζαναμπέτης, alb. șb. ğenabet, bg. dženabet.
geanabeți, s.m. (Turcism) Om rău, afurisit. – Tc. cenabet „impur, mizerabil”.
, geanabeți s.m. 1. polițist. 2. gardian.