, mehtupuri, s.n. (Turcism înv.) Scrisoare oficială; adresă, raport. – Din tc. mektup.
s. v. adresă.
s. n., pl. mehtúpuri
s.n. – Adresă, înscris oficial. Tc. mektub (Șeineanu, III, 78). Sec. XVIII, înv. – Der. mehtupciu, s.m. (scrib, secretar), din tc. mektubci.