mojicii, s.f. Faptă, purtare sau vorbă de mojic (1); obrăznicie, grosolănie, bădărănie, mitocănie. – Mojic + suf. -ie.
s. v. mitocănie.
s. f., art. mojicía, g.-d. art. mojicíei; pl. mojicíi, art. mojicíile
f. înv. 1) Stare de mojic. 2) Comportare de mojic; bădărănie; mitocănie. /mojic + suf. ~ie