păcănituri, s.n. Păcănire. – V. păcăni.
s. păcăneală, păcănire, păcănitură, pârâitură, răpăit, șuierat, șuierătură, țăcăneală, țăcănire, țăcănit, țăcănitură. (Un ~ ritmic de mitralieră.)
s. n., pl. păcăníturi
adj. (reg.) smintit, țicnit, trăsnit.
păcănituri, s.f. Păcănire. – Păcăni + suf. -tură.
s. v. păcănit.
s. f., g.-d. art. păcănitúrii; pl. păcănitúri