s.m. v. voluntar.
, volintíri, s.m. (înv.) 1. ostaș grec voluntar (mai ales înrolat în armata lui Ipsilante, în vremea zaverei, la 1821). 2. om crud, barbar.
s.m. – Soldat voluntar. Fr. volontaire prin intermediul germ. Volontair, rus. volontjor (Sanzewitsch 212), cf. bg. volontir. – Der. volintiresc, adj. (voluntar); volintirime, s.f. (trupă de voluntari). Este dubletul lui voluntar, s.m., din același cuvînt fr.
s. f., pl. volintiríi
s.f. (înv.) oștire nedisciplinată a volintirilor lui Ipsilante.