pănúră (pănúri),
s.f. –
Aba,
dimie. Lat.
paenŭla „mantie”, din gr. φαινόλης (Scriban). Der. din lat. *
pannŭla, dim. al lui
pannus (Pușcariu 1255; Tiktin) sau din lat.
pinnŭla „pană
mică” (Candrea-Dens., 1317), pare mai
puțin probabilă, cf.
Graur,
BL, V, 108 și REW 6514.