sărutá (sărutát, át),
vb. –
1. (Înv.) A saluta. –
2. A pupa. – Mr.
sărut(are). Lat.
salutāre (Pușcariu 1528; REW 7556; Șeineanu,
Semasiol., 188; Densusianu,
GS, II, 20). De
uz general, mai
puțin Banatul (
ALR, I, 79). – Der.
sărut, s.n. (
sărutare);
sărutat (var.
sărutătură), s.n. (înv., salut; pupat).