tabiét (-turi),
s.n. –
1. Obicei, stil,
deprindere. –
2. Viață confortabilă, comoditate, satisfacție. – Var.
tabet. Mr.
tabiete, megl.
tabiet. Tc. (arab.)
tabiat (Ronzevalle 116; Șeineanu, II, 339; Lokotsch 1967), cf. ngr. ταμπέτι,
alb., sb.
tabiat, bg.
tabiĭat. – Der.
tabietliu, adj. (cu
tabieturi, maniac, pedant), din tc.
tabiatli.